Sakin, Yalnız, Düşüncesiz.

 Bugüne kadar düşünmenin verdiği ağırlıktan yakınıp durdum. Ama insan düşünmeden bir hiçmiş gerçekten. Düşünmek beynimizi diri, duygularımızı da taze tutan şeymiş meğerse. Ağlayacak bir şeyi olmayan bir insanın da ağlamaya ihtiyacı vardır. Çünkü bu insani bir ihtiyaçtır değil mi? Bu duygunun da varlığını unutmamak için. Hâlâ var olduğunu bilmek gerekir. En azından ben öyle düşünüyorum. Nefret, öfke de dahil. Bu dünyada boşuna olan tek bir nokta bile yoktur. İnsanlığın kendisi, kendimizdeki en iğrenç bulduğumuz duygusal hareketlere kadar hepsinin kişiliğimizde oluşturduğu bir çakıl taşı kadar da olsa yer var. Hepsi çok değerli. Hepsi bizim. Bize ait. 

İnsan bir şeye kolay kolay ait olamaz. Ama aslında çok da görmekten hoşlanmadığımız veya çok sevdiğimiz özelliklerimiz ait olduğumuz en önemli şeyler. Çünkü hepsi bizimle ilgili. 

Sakinlik güzel bir şey mi?

Evet, güzel. Ama kargaşaya alışmış bir ruhun uzun bir zamandan sonra sakinliği normal alıştığından fazla yaşaması da pek zor bir durum. Her zaman arada sırada sakinliğe ihtiyaç duyulup bu ihtiyaç kolayca giderilebilir. Giderebiliriz. 1 ay bile yeter, bazı insanlara daha kısa belki. 

Fakat fazlasının faydalı mı zararlı mı olduğunu söylemek oldukça zor. Kendim için söylüyorum, bana çok da yaramadı. Sürekli çalışan beynim artık sadece sessizliğin bir parçası oldu. Dünyayı çok sık görmemek de bir hastalıktır. Fikirlerimin çürüdüğünü hissedebiliyorum. Eski ben geride kalıyor yavaşça. Belki daha iyi bir ben ortaya çıkar. Belki de o uzaktan bakıp eleştirdiğim birkaç insandan biri haline gelirim. -ki en büyük korkum bu, çünkü uzaktan bakınca bir çöplük gibi davrandıklarını görüyorum. içlerinde ne yaşadıklarını bilmiyorum, çok da umursamıyorum. ne yaşanırsa yaşansın dışarıya, bir başkasına bunu yansıtmak çok iyi bir fikir değil. çünkü onun bu durumda ne suçu var?-

Yalnızlık. 

Ne kadar üzgünüm. Bu sakinlik beraberinde bu hissi getiriveriyor. Yalnızlıktan tiksinen ben, kendimle kaldım tamamen. Kendimle kalmaktan çok korkmuştum. Çoğu zaman yine kendime eziyet ediyorum fikirlerimle. Ama genel anlamda yalnızlık hakim. Birilerinin aklında olmak artık hiç umrumda değil. Hiç umursamıyorum. Çünkü ben de kimseyi düşünmüyorum. 

99 Uçan Balon / 99 Luftballons

Bana ayıracak zamanın var mı

Çünkü sana bir şarkı söyleyeceğim

Göğe doğru giden

99 Uçan Balonun şarkısını

Belki de az önce beni düşündün

Öyleyse sana

99 Uçan Balonun şarkısını söyleyeceğim

Her şeyin nasıl olup bittiğini anlatan şarkıyı

 

99 Uçan Balon

Göğe Doğru yol alıyordu

İnsanlar onları UFO sandı

Bu yüzden bir general

Arkalarından bir filo gönderdi

Gerçekten UFO'larsa alarm çalsınlar diye

Ama orada, ufukta sadece

99 Uçan Balon vardı

 

99 Savaş Jeti

Hepsi güçlü birer savaşçıydı

Kendilerini Kaptan Kirk sandılar

Sonra büyük bir havai fişek patlattılar

Komşu ülkeler hiçbir şey anlayamadı

Kışkırtılmak istendiklerini sandılar

Bu yüzden ufuğa

99 Uçan Balona ateş ettiler

 

99 Harp Bakanı

Kibrit kutuları ve benzin bidonları

Kendilerini çok kurnaz sandılar

İyi bir fırsat yakaladıklarını düşündüler

"Savaş!" diye bağırdılar ve güç istediler

Ah, kim düşünürdü ki

İşlerin bu seviyeye geleceğini

99 Uçan Balon yüzünden

 

99 Uçan Balon yüzünden

99 Uçan Balon

 

99 yıllık bir savaş

Ama hiç kazanan yok

Harp bakanı da yok

Savaş jeti de

Ben ise etrafta dolaşıyorum

Dünyayı harap bir halde görüyorum

Bir uçan balon buluyorum

Seni düşünüp ipini bırakıyorum